[LiQueurS&OuranoS Cover Dance To You]-Chapter 1-My Opponent-

-My Opponent-

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารฮาจิบังพร้อมกับเพื่อนสนิทของฉันและสมาชิกทีม LiQueurS ทุกๆ คน
ที่มาที่นี้สักพักหนึ่ง หลังจากที่รอฟังประกาศผลคะแนนการการแข่งขันอยู่…และทีม LiQueurS ได้รางวัลชนะเลิศอันดับ 1 ประจำ Stage…!!!
>w< ฉันรู้สึกดีใจมากๆ เลย แม้ว่าฉันจะเป็นแค่หนึ่งในผู้จัดการทีมนี้ (ไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันด้วย) แต่ฉันก็ดีใจด้วยมากๆ
คิดถึงฉันก็อดยิ้มไม่ได้เลย ฉันยิ้มพร้อมกับดูรูปภาพในกล้องสีเงินขาวของฉันไปพร้อมๆ กัน
“ยิ้มอะไรเหรอพี่เอแคลร์ หนูเห็นพี่นั่งยิ้มอยู่คนเดียวตั้งนาน O.o” ช้อกโกพูดพร้อมกับพยายามมองดูรูปภาพในกล้องสีขาวเงินของฉัน
“เปล่าหรอกๆ พี่แค่ดีใจกับทุกๆ คน ^w^”
“นึกว่าเรื่องอะไร =w=” ช้อกโกพูดขึ้นและหันไปยังจัสมินเพื่อนสนิทของฉันเอง “อ้อ...พี่จัสมินๆ งานคราวหน้า
เป็นยังไงเหรอค่ะ ข้อมูลหน่อยๆ ค่ะ ^^”
“แป๊บนะๆ”จัสมินพูดพร้อมกับค้นหาของบางอย่างในกระเป๋า“เจอแล้วๆ งานคราวหน้า Hello Korea วันศุกร์หน้านะ
เวลาบ่าย 2 โมงเป็นต้นไปนะ”จัสมินอ่านข้อความในสมุดจดบันทึกเล่มเล็กของเธอเอง
“ขอบคุณค่ะ”
“วันนี้ลั่นล้ากันจัง 555+”
“วันนี้ได้รางวัลชนะเลิศอันดับ 1 เลยนะ”
“เรียกเต็มเลยนะ 555+”
“พี่เอแคลร์ๆ ค่ะ ทีมของน้องจีเซลที่พี่เอแคลร์รู้จักน่ะค่ะ เขาพักทีมไปเมื่อปีก่อนใช่ไหมค่ะ” ไอลินพูดขึ้น
“อ้อ ใช่ทำไมถึงรู้เหรอ” ฉันถามเพราะว่าเรื่องที่ทีม OuranoS ไอลินไม่น่าจะรู้เพราะว่าไอลินไม่ได้รู้จัก
กับทีม OuranoS เท่าที่ฉันรู้นะ - -
“ก็...รู้จักกับน้องเบสท์ที่อยู่ทีม Ouranos เหมือนกันน่ะค่ะ”
“อ้อ ใช่ๆ เพราะว่ามีสมาชิก 2 คนออกจากทีมกะทันหันและก็เพราะว่ามีปัญหาอื่นด้วยก็เลยพักทีม 1 ปีกว่าๆ
ขึ้นงานครั้งแรกหลังจากพักทีมเมื่อเดือนกว่าๆ นี้เอง”
“ค่ะ ไม่มีอะไรนะค่ะ เห็นว่าเป็นคนรู้จักของพี่เอแคลร์อ่ะค่ะ ^^”
“จีเซลน่ารักนิสัยดีต้องเข้ากันได้แน่ๆ”
“พี่ไอลินพรุ่งนี้ไปเที่ยวงาน Cosplay Festival 1010 ที่ Siam Paragon กันมั้ย เพราะว่าเพื่อนสนิทของวิปปิงก็ไป
แต่งการ์ตูน Cosplay กันด้วย”
“พี่กำลังจะบอกพอดีเลย 555+ กี่โมงๆ ล่ะ”
“ไปบ่าย 2 แล้วกันนะ พี่ไอลินจะไปทำอะไรเหรอ”
“พี่อยากไปดู Cosplay แล้วก็จะแวะไปซื้อของที่งานนั้นด้วย ^w^”
“ไปด้วยๆ” ช้อกโกพูดขึ้น
“OK ทำไมช้อกโก้อยากไปเหรอ ปรกติไม่ค่อยไปด้วยกันเลยนะ” วิปปิงพูดขึ้น แต่ก็น่าจะเป็นเรื่องจริงนั้นแหละ
ปรกติเวลาที่จะไปเที่ยวกันก็จะมีแค่วิปปิงกับไอลินแค่สองคนส่วนใหญ่เท่าที่ฉันได้รู้มานะ
“ไม่บอก 555+”
“นั้น! มีความลับตลอด อย่าให้พวกเรารู้นะ”
“อิๆ พรินซ์กับวิสกี้พรุ่งนี้จะไปด้วยกันมั้ย”
“คงจะไปด้วยไม่ได้อ่ะนะเพราะว่าไม่ว่าง”
“พรินซ์ล่ะ”
“...ไม่ไปอ่ะนะเพราะว่าพรุ่งนี้อยากอยู่บ้าน”
“อ้อ...แล้วแต่เลยนะ”
“อืม”
“พี่เอแคลร์ไปด้วยกันมั้ยค่ะ”
“อ้อๆ ไม่ดีกว่าจ้ะเพราะว่าพรุ่งนี้พี่มีธุระน่ะจ้ะ” ฉันบอกกับทุกคนไปเพราะว่าพรุ่งนี้ฉันมีธุระจะต้องไปหาคุณแม่
ที่เพิ่งกลับจากต่างประเทศที่สนามบินสุวรรณภูมิ คุณแม่ของฉันคนนี้ท่านเป็นคุณแม่เลี้ยงที่ดีมาก ท่านเป็นผู้หญิงชาวนิวซีแลนด์
แม้ว่าคุณแม่จะเป็นคุณแม่เลี้ยงของฉันแต่ฉันก็รักท่านเปรียบเสมือนแม่ที่แท้จริงของฉันเลย
“พรินซ์เรื่อง Back Up...” ช้อกโก้ยังพูดไม่ทันจบประโยคพรินซ์ก็พูดขึ้นมาก่อน
“อ้อๆ เรื่องนั้นเอง OK คุยกับพวกเพื่อนให้แล้วเดียวจะมาซ้อมเต้นกับพวกเราวันพฤหัสหน้าเลยนะ”
“อื้อ ขอบใจนะ ^^” เมื่อช้อกโก้กับพูดธุระกับพรินซ์เสร็จก็มองมายังฉัน “พี่เอแคลร์ค่ะ ขอดูรูปภาพหน่อยนะค่ะ”
ช้อกโกพูดขึ้นพร้อมกับพยายามจะดูรูปภาพในกล้องของฉันขณะที่ฉันกำลังจะปิดเครื่องพอดี
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวช้อกโก้ก็ลบรูปภาพที่ดูตลกๆ พี่ก็ไม่มีอะไรลง Blog LiQueurS พอดีเลย 555+”
“ไม่ลบหรอกนะๆ”
“ไปดูใน Blog LiQueurS นะจ้ะ =w=”
“แบบนั้นก็ได้ค่ะ T-T”
หลังจากนั้นการสนทนายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ สักพักหนึ่งพร้อมกับรอยยิ้ม ขณะที่เอแคลร์กำลังเก็บกล้องสีขาวเงิน
และสิ่งของต่างๆ ของเธอใส่ประเป๋า....ของเธอเอง เด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลเข้มและนัยน์ตาสีเทารีบร้อนเดินตรงเข้ามาหาเอแคลร์
จากด้านหลังอย่างรวดเร็ว
“พี่เอแคลร์ค่ะ” เสียงอันคุ้นเคยสำหรับเอแคลร์ดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอเอง เธอจึงหันหน้ากลับไปเพื่อมองดู
แต่ไม่ได้มีเพียงเอแคลร์เท่านั้นที่กำลังมองดูเด็กสาวผู้นี้
“จีเซล O.O มีอะไรเหรอ”
“ก็คือว่าพี่เอแคลร์บอกว่าขอ Clip ในกล้องวีดีโอของหนูไงค่ะ”
“อ้อๆ ขอบคุณนะจีเซล” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเก็บกล้องสีเงินฟ้าที่จีเซลให้กับฉันใส่ในกระเป๋า โอ๊ย! ลืมเลยฉัน แย่จริงๆ
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูไปก่อนนะ น่ะ น่ะ น่ะ นาย O.O” จีเซลพูดพร้อมกับมองไปยังพรินซ์
“?” เด็กหนุ่มทำหน้าทำตาสงสัย
“ต่างหูที่นายใส่...นายซื้อมาจากที่ไหนเหรอ”
“ไม่รู้สิ...มีใครบางคนให้มาอีกที”
“เหรอ...ขอบใจนะ” ทันทีที่จีเซลพูดเสร็จ นัยน์ตาสะท้อนความเศร้าออกมาเล็กน้อย แต่แม้จะแค่เล็กน้อยเอแคลร์ก็ยังสามารถรู้สึกได้
“จีเซลคือว่าพี่กำลังจะกลับบ้านพอดี กลับบ้านพร้อมกันกับพี่เลยดีมั้ย”
“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ ^^”
“Bye~พี่ไปแล้วนะ จัสมินห้ามลืมส่งไฟล์รูปภาพงานเก่าๆ มาให้ฉันนะ”
“OK”
“เจอกันตอนซ้อมเต้นนะค่ะพี่เอแคลร์ ^^”
ขณะที่เอแคลร์และจีเซลก้าวเดินออกจากร้านอาหารฮาจิบัง แต่ดวงตาสีดำสนิทก็ยังคงจับจ้องตามเด็กสาวนัยน์ตาสีเทา
ไปเรื่อยๆ อย่างไม่ละสายตา...

ตอนนี้ฉันยืนอยู่บนรถไฟฟ้าพร้อมกับจีเซลที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉัน ตั้งแต่ออกมาจากจากร้านอาหารฮาจิบัง ฉันสังเกตเห็นว่า
จีเซลดูเงียบผิดปรกติ สายตาก็ดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูกเลย ทำยังไงดีๆ ตอนนี้บรรยายกาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย
ฉันคุยอะไรกับจีเซลหน่อยดีกว่า
“จีเซลคือว่าจีเซลเองมีเรื่องอะไรกับพรินซ์เหรอ” ฉันไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับจีเซลจริงๆ TT^TT
“อ้อ...คือว่าตอนที่หนูกำลังจะไปตามหาพี่เอแคลร์ที่หลังเวทีมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาชนหนูล้ม ตอนแรกหนูก็ไม่รู้ว่าใครนะค่ะ
แต่หนูจำได้นิดหน่อย แต่พอหนูได้เห็นพรินซ์ใกล้ๆ หนูก็จำได้เลยล่ะค่ะ เขาเป็นอะไรไม่รู้วิ่งชนคนอื่นก็ไม่ขอโทษ - -^”
“เอาน่าๆ นะ พรินซ์เองก็คงน่าจะกำลังรีบร้อนจริงๆ นั้นแหละ”
“เฮ้อ~แต่ว่าเรื่องนั้นปล่อยไปเถอะค่ะ แค่ได้เจอพี่เอแคลร์หนูก็ดีใจมากๆ แล้วล่ะค่ะ”
“>w< นั้นสินะ พี่ก็ดีใจนะ แล้ว...อีกเรื่องหนึ่งล่ะจ้ะ”
“?”
“เรื่องต่างหู...”
“เอ่อ...มันก็แค่ดูเหมือนกันมาก...เหมือนกันมากกับต่างหูที่คริสต์ให้เป็นของขวัญวันเกิดน่ะค่ะ ^^” จีเซลยิ้มออกมา
พร้อมกับพูด ดวงตาสะท้อนความเศร้าสร้อยออกมาเล็กน้อย
“จะ จะ จะ จีเซลคือว่าพี่ขอโทษจริงๆ นะ T-T” ฉันพูดพร้อมกับก้มหน้าก้มตาไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องแบบนี้
“ไม่เป็นไรค่ะๆ หนูไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ อย่าคิดมากเลยนะ เชื่อใจน้องสาวคนนี้นะค่ะ”
“อืมก็ได้นะ ถ้าเกิดว่าจีเซลพูดแบบนั้นพี่ก็สบายใจได้บ้างแล้วล่ะนะ อ้อๆ วันนี้ LiQueurS ได้รางวัลชนะเลิศอันดับ 1 เลย!!! >w<”
“ว้าว! ดีใจด้วยนะค่ะพี่เอแคลร์ ถ้าเป็นแบบนี้แข่งรอบชิงชนะเลิศพวกเราก็ต้องเจอกันแล้วนะค่ะ 555”
“นั้นสิๆ =w= มาสู้ไปพร้อมกันนะ”
“แน่นอนค่ะ ^^”
“งาน Hello Korea วันศุกร์หน้าจีเซลจะมาที่งานตั้งแต่กี่โมงเหรอ”
“น่าจะประมาณบ่ายโมงอะค่ะ เพราะน่าจะไปหาอะไรรองท้องกับเพื่อนๆ ก่อน 555 พี่เอแคลร์ล่ะค่ะ”
“พี่เหรอก็น่าจะมาพร้อมๆ ทีม LiQueurS นั้นแหละจ้ะ ^w^ ประมาณบ่าย 2 นั้นแหละจ้ะ”
“แล้วเจอกันนะค่ะพี่เอแคลร์ หนูมีใครบ้างคนจะให้พี่เอแคลร์ได้เจอด้วยนะ”
“ใครงั้นเหรอ ใครเอ่ยๆ =w=”
“อิๆ คู่กัดคู่ปรับเก่ายังไงล่ะค่ะพี่เอแคลร์” ใครหว่า? คู่ปรับเก่าของฉันที่รู้จักกันก็มีแค่...หรือว่า! คงน่าจะใช่นะ
ก็ไปต่างประเทศแล้วไม่ใช่เหรอ แต่...ถ้าเกิดว่าใช่ ฉันจะทำยังไงดี ฉันเองไม่ได้อยากยุ่งกับคนแบบนั้นเลย! TTOTT “จำได้ไหมค่ะ” จีเซลพูดขึ้น
“คะ คะ ใครเหรอบอกพี่ได้มั้ย”
“บอกเหรอค่ะ ถ้าบอกก็คงจะไม่น่าสนุกนะค่ะ เพราะฉะนั้นศุกร์หน้านะค่ะ อิๆ”
“บอกพี่เถอะนะๆ นะๆ”
“ไม่บอกค่ะ 555+”
“ใจร้าย ชิส์”
“อย่าโกรธนะค่ะๆ 555+”
“ไม่โกรธก็ได้นะ แต่ว่าวันจันทร์นี้จะต้องแวะไปที่ Café นะ”
“OK ค่ะ ^^”
บทสนทนาของฉันและจีเซลดำเนินไปอย่างราบรื่น ดีใจจังเลย! ที่ไม่มีเรื่องอะไรอีก สำหรับตัวฉันจีเซล
เปรียบเสมือนน้องสาวแท้ๆ ของฉันเลย จีเซลเป็นคนที่อยู่เคียงข้างฉันและคอยให้กำลังใจฉันเสมอตลอดทุกๆ เวลา
หลังจากที่ฉันเดินแยกทางกับจีเซลเพื่อกลับบ้านเป็นเวลานานมากแล้วล่ะนะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องนอนของฉัน
โดยที่ชั้นล่างคือ Café ที่คุณแม่ที่เสียไปของฉันได้เปิดร้านนี้ขึ้นมาก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย
ตอนนี้ฉันกำลังดูรูปภาพในอัลบั้มสมัยเรียน ม.ต้นเล่มใหญ่อยู่บนเตียงนอนของฉัน สำหรับฉันเองสมัยที่เรียน ม.ต้น ฉันรู้สึกดีมากๆ
และสนุกมากๆ เหมือนกัน แต่ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรฉันจึงอยากจะดูรูปภาพสมัยเรียน ม.ต้นตอนนี้ แต่คิดไปคิดมาก็น่าจะ
เพราะว่าคำพูดของจีเซลที่พูดกับฉันเมื่ออยู่บนรถไฟฟ้านั้นแหละนะ
‘อิๆ คู่กัดคู่ปรับเก่ายังไงล่ะค่ะพี่เอแคลร์’
‘จำได้ไหมค่ะ’
‘บอกเหรอค่ะ ถ้าบอกก็คงจะไม่น่าสนุกนะค่ะ เพราะฉะนั้นศุกร์หน้านะค่ะ อิๆ’
ใครกันเนี่ย TOT? โอ้ย! ฉันไม่น่าคิดเลย นอนหลับดีกว่า
ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลา 3 โมงครึ่งเป็นเวลาที่โรงเรียนของฉันเลิกทำการเรียนการสอน ^w^
ตอนนี้ตัวฉันเองกำลังเดินเล่นอยู่ในโรงเรียน รู้สึกว่าฉันจะเดินเล่นมาไกลมากๆ จนมาถึงที่สนามบาสฯ หลังเก่าด้านหลัง
ของโรงเรียนเลย เอ๊ะ! มีใครอยู่ด้วยเนี่ย แต่ว่าทำไมเขาคนนั้นโยนลูกบาสฯ ใส่ฝาผนังอย่างเดียวเลย ฉันรู้สึกว่าคุ้นๆ อยู่นะ
‘ยัยไส้กรอก!!!’
‘หา!!!’
ตุ้บ! ลูกฟุตบอลถูกแรงเตะอย่างเต็มแรงพุ่งตรงมาที่ใบหน้าของเอแคลร์จากนักบาสเก็ตบอลที่เรียกเอแคลร์ด้วย
ฉายาที่เขาตั้งขึ้นเอง ทำให้เอแคลร์ล้มลงกับพื้นของขอบสนามบาสเก็ตบอลทันที
‘โอ๊ย~เจ็บจัง T0T’
‘ยัยไส้กรอกเป็นอะไรหรือเปล่า’
โธ่เอ่ย! นึกว่าใครที่แท้ก็ไนท์นักบาสฯ ประจำโรงเรียนของฉันนี้เอง แต่ว่านั้นไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นหลักอยู่ที่ว่า
เขาเป็นคู่กัดคู่ปรับคนสำคัญของฉัน!!! นายนี้เป็นคนที่ประสาทมากๆ เลย ยั่วอารมณ์โกรธฉันได้ทุกๆ เวลาไม่มีวันหยุดราชการ
และลืมบอกอีกอย่างว่าเขาเป็นคู่แข่งเรื่องการเรียนในทุกๆ วิชาของฉันเลย แต่ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดว่าอะไร แต่เขาอยู่ดีๆ
ก็มาบอกว่าฉันจะเป็นที่ 1 มาจากคนอย่างเธอให้ได้ ฉันไปทำอะไรให้เขากันหนักกันหนา
แต่ตอนนี้ ฉันรู้สึกอย่างเดียวว่า...เจ็บ!!!!! TT0TT
‘ยัยไส้กรอกเป็นอะไรหรือเปล่า’
‘ไม่ได้เป็นอะไร! อีกอย่างฉันไม่ได้ชื่อ ‘ยัยไส้กรอก’ ฉันชื่อว่าเอแคลร์ นายหน้าซาลาเปา!!!’
‘เฮ้ย! เลือดกำเดา’
‘อะไรเหรอ O.o’ ฉันพูดขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วมือของฉันเองแตะไปยังที่จมูกส่วนล่างของฉันเอง
‘นี้มัน! เฮ้ย! นายจะทำอะไร O[]O’ ไนท์ช้อนตัวเอแคลร์ขึ้นและพาไปยังที่นั่งพักของนักกีฬา
‘เงียบๆ ก่อนเดี๋ยวฉันเอาน้ำแข็งก่อน ถ้าเธอไม่เงียบฉันจะใช้ลูกบาสฯ กระแทกเธออีกรอบให้สลบเลย’ ไนท์พูดขึ้น
ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรออกไป แต่ว่าความคิดของนายนี้โคตรปัญญาอ่อนเลย - - แต่ฉันว่าฉันน่าจะเงียบก่อนดีกว่า
ไม่อยากจะเสียอารมณ์ทะเลาะ เพราะว่าฉันนี้เจ็บอยู่ T^T
หลังจากนั้นเขาก็ปฐมพยาบาลเบื้องต้นเมื่อเลือดกำเดาไหลให้กับฉันเป็นเวลา 10 นาทีกว่าๆ เลือดกำเดาของฉันก็เริ่มหยุดไหล
‘รู้สึกว่าจะดีขึ้นแล้วนะ’
‘ขอบใจมากนะ = =’
‘ไม่เป็นไรเพราะว่าฉันเป็นคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้เอง ฉัน...ขอโทษนะ’ ไนท์พูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้าก้มตา
‘ไม่เป็นไรหรอก แล้ว...นายเป็นอะไร ฉันเห็นว่าแต่ว่านายโยนลูกบาสฯ ใส่ฝาผนังตลอดเลย’ เอแคลร์พูดเสียงแข็ง
พร้อมกับพยายามไม่มองไปยังใบหน้าของไนท์
‘คือว่า...ฉัน...ไม่ได้ลงแข่งขันบาสฯ ระดับประเทศแล้วล่ะนะ’ เมื่อเอแคลร์ได้ยินดังนั้น รู้สึกตกใจมาก
เพราะเอแคลร์รู้ว่าไนท์ฝึกซ้อมและทุ่มเทกับการแข่งขันครั้งนี้มากๆ เพราะเอแคลร์จะชอบเดินเล่นจนมาถึงที่นี้และได้เห็นว่า
ไนท์มาซ้อมเตรียมตัวที่นี้บ่อยๆ
‘ทำไมล่ะ มีเรื่องอะไรเหรอ’
‘ไส้เอ็นที่ข้อเท้าข้างขาวของฉันมันอักเสบ คุณหมอบอกกับฉันว่าเพราะว่าฉันหักโหมมากเกินไป’
‘โธ่เอ่ย! ฉันนึกว่ามีอะไร’
‘เธอดีใจใช่มั้ย ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้’
‘เปล่า ฉันก็แค่...นึกว่ามีใครทำอะไรนายก็แค่นั้นแหละ’
‘เป็นห่วงฉันเหรอ =w=’
‘เปล่า! ก็ที่นายไม่ได้ลงแข่งขันบาสฯ ครั้งนี้เพราะตัวของนายเองนะ’
‘ก็จริงนั้นแหละ’
‘เพราะฉะนั้นคราวหน้านายก็จะต้องพยายามอีกครั้งนะ แต่อย่าหักโหมมากแบบครั้งนี้อีกนะ เข้าใจแล้วใช่มั้ย’
‘เข้าใจครับ! ^w^’ ไนท์พูดขึ้นพร้อมกับชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมาเตะที่คิ้วของขวาของตัวเอง ‘ขอบใจมากนะ
เธอเป็นห่วงฉันใช่มั้ยๆ ฉันรู้หรอกนะ =w= เธอชอบฉันเหรอ’
‘บ้า!!! นายจะยั่วโมโหฉันทุกวันเลยใช่มั้ย!!!!!’ เอแคลร์พูดขึ้นพร้อมกับใช้มือเล็กทั้งสองข้างของเธอ
ทำร้ายเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวข้างๆ กับตัวเธอเอง
‘เฮ้ย! ยัยไส้กรอกหยุดก่อนๆ โอ๊ย! ฉันก็เจ็บเป็นนะ’ ไนท์พูดขึ้นพร้อมกับรวบมือทั้งสองข้างของเอแคลร์
ที่กำลังทำร้ายตัวเองอยู่ด้วยมือทั้งสองข้างของตัวเองเช่นกัน
กริ๊ง!!!!!
เฮ้ย! ฉันลืมตาขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก ฝันบ้าฝันบออะไรเนี่ย! T^T เป็นความฝันที่แย่ที่สุดเลย!
สงสัยว่าฉันจะคิดมากเกินไปหน่อย (ไม่หน่อยแล้วล่ะนะ - -) ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลา 9 โมงเช้า ฉันดูเวลาที่นาฬิกาที่วางเอาไว้บนหัวเตียง
และลุกขึ้นเพื่อเก็บและจัดที่นอนให้เป็นที่เป็นทาง
หลังจากที่ฉันนั้นอาบน้ำ แต่งตัวจนและกินอาหารมื้อเช้าจนเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เดินทางออกจากบ้านจน
ฉันมาถึงที่สนามบินสุวรรณภูมิได้สักประมาณ 20 นาที คุณแม่ของฉันน่าจะมาถึงที่นี้แล้วนะ คุณแม่บอกกับฉันว่ามารอที่นี้ไม่ใช่เหรอ
หรือว่าท่านกำลังเดินทางออกมา ฉันคิดว่าฉันน่าจะลองเดินเข้าไปดูหน่อยดีกว่า
“พี่เอแคลร์!!!” เสียงอันคุ้นเคยสำหรับเอแคลร์ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เมื่อเอแคลร์หันใบหน้าเพื่อกลับไปมองดู
เธอก็เห็นเด็กสาวนัยน์ตาสีเทา สวมชุดเดรสสีขาวสะอาดตาเดินตรงมายังตัวเธอของเธอเอง
“จีเซล! มาที่นี้ได้ยังไงเหรอ” เอแคลร์พูดขึ้น
“คือว่าวันนี้หนูมาอยู่เป็นเพื่อนกับรุ่นพี่ของหนูน่ะค่ะ พี่เอแคลร์ล่ะค่ะ”
“อ้อ วันนี้พี่มารอคุณแม่ของพี่ ท่านเพิ่งกลับมาจากนิวซีแลนด์ ^^”
“ว้าว! กลับมาแล้วเหรอค่ะ ถ้าแบบนั้นหนูจออยู่รอท่านด้วยนะค่ะ เหลือเวลาอีกเยอะ”
“ดีๆ จีเซลเองก็จะได้อยู่รอเป็นเพื่อนกับพี่ 555+”
“อิๆ =w=”
“จีเซล! ทำอะไรอยู่เหรอ ตอนที่พี่กลับมา พี่เห็นแต่กระเป๋าของพี่วางเอาไว้อย่างเดียวเลยนะ” เสียงของชายหนุ่มนัยน์ตาสีดำสนิท
ผู้มีเรือนผมสีดำสนิทไฮไลต์ด้วยสีน้ำเงินเข้มทั่วศีรษะดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเอแคลร์พร้อมกับกระเป๋าสัมภาระของตัวเขาเอง
“ขอโทษนะค่ะพี่ไนท์หนูลืมเลยค่ะ ^^;”
“ไม่เป็นไรๆ แต่ว่า” ชายหนุ่มมองไปยังเอแคลร์อย่างพินิจพิจารณา “เฮ้ย! ยัยไส้กรอก”
“ไนท์!” เอแคลร์พูดขึ้นหลังจากที่มองไปยังไนท์อย่างพินิจพิจารณาเช่นกันและที่ทำให้เอแคลร์มั่นใจว่า
ผู้ชายข้างหน้าของตัวเองคือไนท์ก็เพราะว่าเอแคลร์ได้เห็นปานรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่ต้นคอของผู้ชายคนข้างหน้า
”ธะ ธะ เธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”
”นะ นะ นายนั้นแหละมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”
”ฉะ ฉะ ฉันกำลังจะกลับไปที่ฝรั่งเศสอยู่นะ ว่าแต่ว่า...สงสัยที่ฉันมาเจอกับเธออีกจะเป็นพรหมลิขิต =w=”
”บ้า! ตัวของนายโตขึ้นเยอะเลยนะ แต่สมองของนายไม่พัฒนาเลย - -”
”=w= ใช่ ไม่เหมือนกับเธอนะที่เหมือนกับเมื่อก่อนไม่เปลี่ยนแปลงเลยไม่ว่าจะเป็นสมองหรือว่าร่างกายของเธอ 555+”
”นายหน้าซาลาเปา!!!”
”ยัยไส้กรอก!!!”
”หยุด!!!” การโต้เถียงหยุดทันทีที่ได้ยินเสียงนี้
”พี่ขอโทษนะ” เอแคลร์พูดขึ้น
”พี่ก็ต้องขอโทษเหมือนกันนะ” ไนท์พูดขึ้น
”ไม่เป็นอะไรค่ะ ^^ แต่รู้สึกว่าพี่ๆ จะได้เจอกันเร็วกว่าที่หนูจะให้เจอกันนะค่ะ เสียดายจัง แต่ว่าหนูรู้สึกว่าพี่ๆ
จะไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยนะค่ะ ^^ สงสัยจะเป็นคู่ปรับคู่กัดกันตลอดกาล 555+”
”ใช่!” เอแคลร์และไนท์พูดพร้อมกัน
”อิๆ =w=”
”เอแคลร์!!!” เสียงจากหญิงสาวผู้เป็นดั้งแม่ที่แท้จริงของเอแคลร์ดังขึ้นจากข้างหน้า
”คุณแม่ ^0^” เอแคลร์วิ่งตรงไปยังคุณแม่ของตัวเองอย่างรวมเร็วพร้อมกับสวมกอดคุณแม่ด้วยความรักใคร่และคิดถึง
“^^ แม่คิดถึงเอแคลร์มากๆ เลยนะ”
”หนูก็เหมือนกันค่ะ”
”สวัสดีค่ะ” จีเซลพูดขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้และเดินไปยังคุณแม่ของเอแคลร์และเอแคลร์
”อ้าว! จีเซลไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ^^ เธอสบายดีใช่มั้ย”
”ค่ะ ^^ ดีใจนะค่ะที่ได้เจอกับคุณแม่ของพี่เอแคลร์อีกครั้ง”
”เช่นกันนะจ้ะ ^^”
”เดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะค่ะ เพราะว่าหนูจะต้องอยู่เป็นเพื่อนกับรุ่นพี่ของหนูคนนี้ด้วยนะค่ะ” จีเซลพูดพร้อมกับมอง
ไปยังไนท์ที่อยู่ข้างๆ กับตัวของเธอเอง
”ใครเหรอ” คุณแม่ของเอแคลร์พูดขึ้นพร้อมกับมองไปทางชายหนุ่ม
”คนนี้คือแฟนหนุ่มของพี่เอแคลร์ค่ะ”
“O.o” สีหน้าตกใจของคุณแม่ของเอแคลร์
”จีเซล!!!”
”555+ หนูล้อเล่นค่ะคุณแม่ ^^”
”อ้อ ไม่เป็นอะไร ตอนแรกฉันก็ดีใจที่ลูกคนนี้ของฉันเป็นฝั่งเป็นฝา”
”คุณแม่!”
”555+ กลับบ้านกันเถอะเอแคลร์ ^^”
”ค่ะ พี่ไปแล้วนะจ้ะน้องสาว~บ๊ายบาย”
”บ๊ายบายค่ะ แล้วเจอกันนะค่ะ”
”อืม ^^”
หลังจากที่เอแคลร์และคุณแม่ (เลี้ยง) ของเธอเองเดินออกไปจากสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อกลับบ้านของตนเอง
เด็กสาวและชายหนุ่มก็เดินไปยังด้านในของสนามบินสุวรรณภูมิ
”พี่ไนท์เหมือนเมื่อก่อนเลยนะค่ะ”
”ใช่ ^^”
”เหมือนพี่รู้สึกดีใจนะค่ะ เป็นคู่กัดคู่ปรับกันตลอดกาลแบบนี้ เดี๋ยวสักวันพี่ๆ ก็ได้กลายเป็นคู่รักกันแน่ๆ”
”ไม่หรอกพี่ก็แค่รู้สึกพอใจเวลาที่ได้แกล้งได้หยอกล้อกับเอแคลร์ก็แค่นั้นไม่มีอะไรหรอก”
”หนูจะคอยดูนะค่ะ พวกเรามาลองเล่นเดิมพันอะไรกันสักอย่างดีกว่ามั้ยค่ะ”
”อะไรเหรอ”
”แต่ว่าถ้าหนูบอกกับพี่ไนท์ พี่ไนท์ก็จะไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรนะค่ะ”
”โห! น่ากลัวเหมือนกันนะ แต่ว่าพี่ตกลงนะ”
”^^ หนูจะขอเดิมพันกับพี่ไนท์นะค่ะ ถ้าเกิดว่าภายใน 1 ปีข้างหน้านี้พี่ไนท์เกิดตกหลุมรักพี่เอแคลร์และพี่ๆ
ได้เป็นคู่รักกันในที่สุด พี่ไนท์จะต้องขอพี่เอแคลร์แต่งงานทันทีที่พี่เอแคลร์เรียนมหาลัยฯ จบ ในกรณีที่หนูชนะการเล่นเดิมพันครั้งนี้นะค่ะ”
”ถ้าเกิดว่า...พี่เองเป็นคนที่ชนะการเล่นเดิมพันครั้งนี้จะเป็นยังไงเหรอ”
“ก็...เรื่องนี้เป็นสิ่งเดียวในการเล่นเดิมพันครั้งนี้ที่พี่ไนท์จะกำหนดขึ้นเองได้ค่ะและหนูก็ไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรเหมือนกันค่ะ”
“ถ้าแบบนั้น...ถ้าเกิดว่าพี่ไม่ได้เป็นคู่รักกับยัยไส้กรอกภายใน 1 ปีข้างหน้านี้ จีเซลจะต้องกลับมาเต้นบัลเล่ห์ให้พี่เห็นอีกครั้ง”
“หึๆ ขอเสนอสุดยอดไปเลยนะค่ะ แต่หนูไม่มีทางแพ้การเล่นเดิมพันครั้งนี้แน่นอนค่ะพี่ไนท์”
“พี่เองก็ไม่มีทางตกหลุมรักยัยไส้กรอกได้หรอก”

555+ ตอนนี้ที่ให้รอคอยมานานแสนนาน (ใครรอเหรอ TT-TT) ตอนนี้ทุกๆ คนอาจจะกำลังคิดว่าทำไมพี่ๆ CinQ D a ไม่เด่นสักที (ว่ะ) 555+
ไม่ได้ๆ ตอนหน้าต่างหาก 555+ เนื่องด้วย Blog CinQ D A เก่าคนมา Comment ตอนที่ 1 กันน้อยเกิดอาการไม่พอใจ โกรธอยากฆ่าคน!
(เวอร์ไม่ถึงขนาดนั้น 555+) ไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่มีคนเข้ามาอ่านก็ดีใจมากมายแล้ว ^w^ ตอนหน้าพบกับ...555+ ไม่บอกอีกนั้นแหละ
เจอกันตอนนหน้า~แต่งตามจำนวน Comment (น้อยก็เขียนน้อย เยอะก็เขียนเยอะ 555+)

สู้ๆ

หนุกๆๆๆๆ

เซ้งคนเม้นน้อย - -